راهی که آمدیم- قمست ۵۱
ادامه اخراج بنی صدر
رأی شورا در باره قطع همکاری با بنی صدر در اجلاس فوق العاده شورای ملی مقاومت در روزهای ۲۵ و ۲۶ و ۲۷ اسفند ۱۳۶۲ به اتفاق آراء صورت گرفت.
جهت کسب اطلاعات بیشتر به صفحه ۵۴۲ کتاب گزارش مسئول شورای ملی مقاومت به مردم ایران که در ۶ قسمت در مهر و آبان ۱۳۶۳ در نشریه مجاهد منتشر شده، درج شده است آدرس بدهيم.
نکته بسیار قابل توجه بهایی است که مجاهدین خلق و شورا برای این اخراج باید می پرداختند تا بر اصول شورا مبتنی برمرزبندی قاطع با خمینی وفادار بمانند.
واضح است که اخراج فردی که اولین رئیس جمهور بعد از انقلاب ضد سلطنتی و رئیس جمهور شورای ملی مقاومت است کار ساده ای نبود حتی ممکن بود کل شورا زیر سؤال برود و اضداد انقلاب نیز علیه تمامیت شورا و علیه سازمان اتهام بزنند کما اینکه بعد از اخراج رسمی، اضداد از هیچ تهاجمی علیه شورا فروگذار نکردند. و از آنجا که پاره یی از روزنامه ها و خبرگزاریها به پخش تفسیرها و اظهار نظرهایی دست زده اند تا درمورد سیاستها و جهت گیریهای شورا القاء شبهه کنند و شورا نیز دراطلاعیه به تاریخ 21 فروردین 1363 بیانیه ای صادر کرد که میتوانید مطالعه کنید. تا هم از برچسبها و اتهامات و هم از جوابهای شورا بیشتر مطلع شوید. در این بیانیه، شورا بر نفی تمامیت رژیم خونخوار و ضدانسانی خمینی تأکید کرد. و یادآور شد که سرنگونی رژیم حاکم اساساً از طریق مبارزه قهرآمیز میسّر است. و نکته مهم دیگر این بیانیه تصریح این واقعیت بود که در جوّ اختناق بی سابقه درنظام ضدبشري ، تخطئه این مقاومت عادلانه به هر عنوان و بهانه یی که باشد، در نهایت حاصلی جز ادامه حیات رژیم ارتجاعی خمینی نخواهدداشت.
در نامه خداحافظی سازمان مجاهدین با بنی‌صدر در ۲۰ اسفند ۱۳۶۲تآکید شده است که:
این مواضع، همکاری سیاسی ما (مجاهدین) را با شما غیرممکن می کند، سیاست اخیر شما در قبال مسأله حیاتی و سرنوشت ساز "جنگ و صلح" می باشد که ضمناً مهمترین محور فعالیت سیاسی شورای ملی مقاومت، به ویژه در ابعاد بین المللی است و در داخل کشور نیز به نظر ما "جنگ" سرپوش "اختناق" است. ما مجاهدین به هیچ وجه نمی توانیم درمورد آن کمترین انعطافی به خرج بدهیم. چرا که نمی توانیم در سرنگونی رژیم خمینی کمترین تخفیف یا انعطافی به خرج دهیم و شما به خوبی می دانید که سرنگونی رژیم خمینی برای هرکس "حرف" و شعار باشد، لااقل برای مجاهدین و شورای ملی مقاومت "عمل"ِ سراسر جانفشان و خونینی است که بهای آن را هر شب و هر روز با استخر خون می پردازیم. شما میدانید که اساساً به این دلیل با شما وارد همکاری سیاسی شدیم که سرنگونی رژیم زودتر محقّق شود. شما در رابطه با جنگ ضد میهنی که کاملا اجتناب ناپذیر بود و درحالیکه ما تجاوز قوای عراق به خاک میهنمان را (در همان سال ۵۹) آشکارا محکوم نمودیم و شما خوب می دانید که ما (مجاهدین) در صفوف مستقل خود برای دفاع از مردم و میهن با قوای عراق جنگیدیم. پس از آن هنگام که خواست و نیاز عراق به صلح مسجّل شد (تابستان ۶۱) بدیهی بود که جز خمینی کسی خواستار ادامه جنگ نبود...دیگر برای در هم شکستن طلسم اختناق باید شعار استراتژیکی ما صلح میبود که در همین جهت است.
مسعود رجوی درنامه به بنی صدرنوشتند:‌ شخصاً امیدوار بودم به خود آیید و با کسانی که جان در گرو حفاظت از شما گذاشته اند، این میزان غدر و جفا در نشریه خود را مجاز نشمارید و در شمارۀ بعد به نحوی در تصحیح آن بکوشید. ولی هیهات!
وقتی شماره بعدی (انقلاب اسلامی شماره ۶۸) را دیدم بی اختیار آخرین جمله یی که سردار شهیدمان موسی به هنگام وداع به من گفته بود در گوشم طنین انداخت: "به آقای بنی صدر بگو که ما حق جوانمردی را تمام و کمال به جا آوردیم. تا ببینیم ایشان در آینده در حق خلق و مجاهدین خلق چه می کند. بله
مواضع درج شده در نشریه شما بیانگر افکار شما حول مسأله جنگ، خط شما را به طور عینی (ابژکتیو) با خط جنگ طلبانه خمینی همسو می کند. درنتیجه ادامه ائتلاف سیاسی مجاهدین با شما را در عمل غیر ممکن می سازد و از آنجا که اتّحاد ما داوطلبانه بوده و هیچ جنبه تحمیلی و اجباری نیز از آغاز نداشت، بدین وسیله تصمیم سازمان مجاهدین خلق ایران مبنی بر خداحافظی سیاسی آن با شما (آقای بنی صدر) را به اطلاع می رسانم.
واما بنی صدر پس از عقب نشینی نیروهای عراقی از ایران، نه تنها خواهان صلح نبود، بلکه مانند خمینی و سرکردگان رژیمش، خواهان ادامه جنگ تا سرنگونی رژیم عراق بود.
بله مجاهدین به اصل وفای به پیمان با فدای بیکران همواره وفادار بوده و هستند و خواهند بود. حتی اگر در مقطعی همه چیزشان را ازدست بدهند و امروز تجربه ۵۵ سال مبارزه مجاهدین نشان داد که آنچه ماندنی است ایستادگی براصول است به هر قیمت و آنچه رفتنی است با سمت و سوی باد تعادل قوا حرکت کردن است.