Pewnie też wam się zdarza, że gdy otrzymujcie urzędowe pismo, to mózg wchodzi w inny tryb pracy. Tryb, który można by nazwać “wypuść mnie stąd, co ja czytam!”. I pewnie myślicie, że tam gdzieś siedzi teraz ktoś z szerokim uśmiechem na twarzy w stylu “Mamy cię”. I radość jego jest tym większa im większa jest świadomość, że bez pomocy za tzw. “chiny ludowe” nie zrozumiemy co do nas piszą. A co go gorsza, to kiedy zechcemy się dowiedzieć więcej, to dostaniemy … więcej “patetycznych niezrozumiałości”.

Ale jest nadzieja (bo przecież ona umiera ostatnia)! Oto nadchodzi - a właściwie już nadeszła - “prosta polszczyzna”. Są bowiem ludzie, którzy nie chcą nas gnębić i poniżać, ale chcą nam pomóc-- chociaż, jak mówi gość podcastu, to sformułowanie “w czym mogę pomóc” nie ma w Polsce jednoznacznego odbioru. Ale jednak tacy jak on naprawdę pomóc chcą. I to robią.

Arek Cempura w rozmowie z Tomaszem Piekotem m.in. na jak to się stało, że Tomasz na polonistykę poszedł, czym ujęła go małżonka jego, że nią została. A także o co chodzi w upraszczaniu języka polskiego i jak można i trzeba uczyć go inaczej. Oraz o tym co może spotkać obcokrajowca, który nie zrozumie o co chodzi z “to spróbuj mnie dotknąć” i co do języka mają… marmury.