Użyta przez Sergieja Marshenikova w obrazach metafora snu wydaje się być celowa. W portretowanych spokojnych twarzach długowłosych, półnagich kobiet o słowiańskich rysach twarzy, widać spokój odpoczynku, nie ma w nich nerwowości, drapieżności czy strachu, obrazy stronią od zgiełku i rozdygotanego dynamizmu, panuje w nich cisza. Złośliwi powiedzą, że każda śpiąca kobieta wygląda niewinnie do momentu, aż się przebudzi i odezwie, jednak w tym przypadku, tak nie jest. Panując doskonale nad kwestiami warsztatowymi Marhennikov wydobywa w swych obrazach tajemniczą aurę, pobudza sensualność, otwierając skomplikowaną przestrzeń między zmysłowością i niewinnością, przestrzeń, która aż iskrzy energią.