Malarstwo Hideo Tanaki jest dla mnie dowodem na to, że hiperrealistyczny sztafaż może stać się czymś więcej niż tylko pokazem talentu i umiejętności artysty do odwzorowania rzeczywistości, może ukazać nam to, co kryje się pod powierzchnią rzeczy widzialnych, tym samym może być narzędziem do przedstawienia idei ukazującej coś głębokiego i intensywnego. Co ciekawe, w osamotnionych postaciach z obrazów japońskiego artysty przedstawianych, czy to w pozie skulonych ciał, czy siedzących na słupach elektrycznych, czy też leżących na kwiecistych kanapach, nie ma ani odrobiny niepokoju. Tkwią w jakimś stanie apatycznej katatonii oczekując na nieznane, na to co i tak nadejdzie, jakby pogodzeni z tym, że współczesność pozbawiła ich kontaktu z innymi. Nie jest to, co prawda, optymistyczna wizja, ale w obrazach Tanaki widzę jakiś sentymentalny wymiar malarstwa.