Samenvatting:
Het Mattheaanse anti-Judaïsme is beperkt en lijkt geen fundamenteel onderdeel van het vroege christendom. Het vertegenwoordigt eerder een intern Joods conflict tussen twee groepen: degenen die Jezus als Messias accepteren en degenen die dat niet doen. Dit conflict had een sterke invloed op de intensiteit van de Mattheaanse polemiek, maar moet niet worden gezien als bewijs van openlijke haat. Het is eerder een gevolg van een intern geschil.
Sociologisch onderzoek suggereert dat conflicten intenser zijn in nauwere relaties, wat de hevigheid van het Mattheaanse conflict verklaart. Het conflict was tussen Joden die ooit een homogene groep vormden en, ondanks hun scheiding, nog steeds veel gemeen hadden, met als belangrijkste twistpunt de Messiaanse rol van Jezus.
De Mattheaanse kerk, voornamelijk Joods-christelijk, gebruikte anti-Judaïsme om zich te onderscheiden van het hedendaagse Jodendom van de synagogen. Dit hielp bij het versterken van de identiteit van de kerkleden en het duidelijk maken van het onderscheid voor potentiële Joodse bekeerlingen. Het Mattheaanse anti-Judaïsme was een middel om de identiteit van een specifieke Joodse groep te vestigen, niet om algemene haat tegen Joden aan te wakkeren.
Het Evangelie van Mattheüs promoot geen anti-Joodse trends en heeft geen antisemitische ondertoon binnen de Joods-christelijke context. Echter, buiten deze context kunnen de nuances van het interne Joodse dispuut verloren gaan, wat kan leiden tot antisemitisme. De rol van het Evangelie bij het bevorderen van openlijk antisemitisme is het resultaat van een verkeerde interpretatie door niet-Joodse christenen die niet bekend waren met het Joods-christelijke leven en denken.