Samenvatting:
De Grote Arabische Opstand van 1936-1939 was een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Palestina tijdens de periode van het Britse mandaat. 

Tijdens het begin van de 20e eeuw namen de spanningen in Palestina toe als gevolg van verschillende factoren, waaronder Joodse immigratie die werd aangemoedigd door de Britse regering onder de voorwaarden van de Balfour-verklaring (1917), die steun uitsprak voor de oprichting van een "nationaal thuis voor het Joodse volk" in Palestina. 

De Arabische bevolking in Palestina voelde zich gemarginaliseerd en vreesde het verlies van hun land en identiteit te midden van de groeiende Joodse aanwezigheid. 

De vonk die de Grote Arabische Opstand deed ontbranden, vond plaats op 15 april 1936, toen Palestijnse Arabieren in de stad Jaffa in staking gingen om te protesteren tegen Joodse immigratie en landaankopen. 

Het Arabische Hogere Comité (AHC) eiste een einde aan Joodse immigratie, het verbod op landverkoop aan Joden en de oprichting van een onafhankelijke Arabische staat in Palestina.

De opstand nam verschillende vormen aan, waaronder stakingen, demonstraties, boycots van Britse goederen en aanvallen op Britse functionarissen, Joodse nederzettingen en infrastructuur. De Britten reageerden met geweld, door troepen in te zetten om de opstand neer te slaan en in bepaalde gebieden de staat van beleg op te leggen.

Ondanks Britse inspanningen om de opstand neer te slaan, duurde deze drie jaar, gekenmerkt door cycli van geweld en represailles. 

Hoewel de opstand uiteindelijk niet in staat was om haar onmiddellijke doelen te bereiken, liet het een blijvende erfenis na van Arabisch verzet tegen het zionisme en het Britse kolonialisme in Palestina. Het droeg ook bij aan de radicalisering van het Palestijnse nationalisme en legde de basis voor toekomstige conflicten in de regio.