Jako dziecko dorastałam w zwykłym domu. Rodzice pochodzili z klasy robotniczej i żyli, jak większość wtedy ludzi. Fabryka, szare życie, ziemniaki z zakładu pracy na zimę, a na Dzień Kobiet rajtuzy i goździk. Jako dziecko biegałam po podwórku z innymi dziećmi robotników. Lizałam palec zanurzony w oranżadzie w proszku, grałam w dwa ognie na ulicy, w grę „Państwa - miasta”, jadłam chleb ze śmietaną, posypany cukrem. W domu na przeciw, gdzie mieszkali ludzie zaliczający się do polskiej inteligencji - o 16:00 piło się herbatę i jadło szarlotkę. W moim domu w czajniku zawsze była zaparzona herbata z lipy, którą własnoręcznie zbierałam z mamą i babcią. Placek z jabłkami leżał w kuchni, taj długo, aż ostatni kawałek zniknął. Najlepiej smakował z zimnym mlekiem, które ugotowane w „czeskim” garnku stało na parapecie. Wakacje spędzałam na wsi. Pewnego dnia wszystko się zmieniło, a to za sprawą kobiety w złotych sandałach…

Kiedy wysłuchasz ten odcinek o złotych sandałach, pomyśl, kto Ciebie motywuje? Kto jest Twoim mentorem. Jeśli go jeszcze nie masz - poszukaj.
Kiedy masz problem do rozwiązania - zastanów się, co zrobiłby Twój mentor, osoba, którą podziwiasz? Innym zazwyczaj przypisujemy nadzwyczajne umiejętności. Teraz pomyśl, czy Ty też to możesz zrobić ? Uśmiechasz się, bowiem już wiesz, że tak. Brawo!