Ողջույն «Ռադիո Մարտունին» է եթերում, խոսում է Լիանա Հովհաննիսյանը։
Այս տարի հուլիս 12–ին համայն հայությունը նշելու է Վարդավառ ազգային տոնը։ Այսօր փորձելու եմ պատմել եւ մեկնել, թե ինչ գեղեցիկ ավանդազրույցներ կան այս գեղեցիկ տոնի հետ կապված։
Վարդավառը Հայաստանում ամենասիրված տոներից մեկն է: Այն եկել է հեթանոսական շրջանից և նվիրված է եղել սիրո և գեղեցկության աստվածուհի Աստղիկին: Տոնի խորհրդանիշներն են վարդը` սիրո ծաղիկը, և վարդաջուրը:
Աստվածային սերը մարմնավորում է աստվածուհի Աստղիկը, որի սիրո աղբյուրը Վահագնն է` ուժի, զորության ու հաղթության աստվածը: Իսկ Վահագնի հաղթանակների և զորության աղբյուրը Աստղիկն է:
Ըստ արիական ավանդույթների` ստորգետնյա աստվածը արարչական ընտանիքից գողանում է Աստղիկին, որի հետևանքով արիների միջից վերանում են Սերն ու Գեղեցկությունը, նրանց հոգիներում բուն է դնում ատելությունը և նրանք դառնում են տգեղ ու դժնակ: Բայց Վահագնը, հաղթելով Վիշապին, ազատում է Աստղիկին և, շրջելով Արարատով, արիներին օծում է վարդաջրով, վարդավառ է սարքում և նրանց վերստին օժտում աստղիկյան սիրառատությամբ:
Քրեստոնեությունը ընդունելուց հետո, եկեղեցին փոխարինեց այս տոնը Պայծառակերպության տոնով, սակայն ընդունված արարողությունները մեծ մասը մնաց անփոփոխ:
Այն սովորաբար նշվում է Զատիկից 98 օր անց: Տոնի ժամանակ բոլորը, անկախ տարիքից և սոցիալական դիրքից լցնում են ջուր իրար վրա. Ոչ ոք չի կարող խուսափել դույլերով «օրհնողներին»:
Այդ օրը մեծ թե փոքր խանդավառությամբ իրար օծում են ջրով, միմյանց Սեր ու Գեղեցկություն են տալիս, երգում, պարում, նորոգում աստվածային խորհուրդը, փառաբանում Աստղիկին, իրար նվիրում նորոգ սիրո խորհրդանիշ ծաղիկը` Վարդը:
Եվ վերջու, որպես հավելում նշենք, որ այսօր, հուլիսի 6–ին Վարդենիկ համայնքում «Համայնքի զարկերակ» կազմակերպության ղեկավար Արտուշ Խաչատրյանը կազմակերպում է ջրոցի։ Միացե՛ք։