تمام ایرانیانی که این روزها حدود پنجاه سال یا بیشتر دارند، فرقی نمی‌کند در کجای ایران به دنیا آمده‌اند یا کودکی‌شان را گذرانده‌اند، از دورافتاده‌ترین روستاهای کشور تا مرفه‌ترین بخش‌های پایتخت، همگی نهادی را که یکی از افتخارهای دوره پهلوی بود می‌شناسند: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان.
بسیاری از ایرانیان به‌نحوی با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سروکار داشتند، یا عضو کانون بودند، یا کارمند آن، یا نویسنده و تصویرگر کتاب‌های کودک و نوجوان کانون، و کتا‌بخانه‌های کانون قلب تپنده این نهاد بود.
حدود ۶۰ سال پیش،‌ لیلی امیرارجمند پس از پایان تحصیلاتش در رشته علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی، به ایران بازگشت، و به شهبانو فرح پهلوی، که دوست و همکلاسی قدیمش بود، پیشنهاد داد نهادی تاسیس شود که غیرتجاری باشد و محتوای مناسب برای کودکان و نوجوانان تولید کند. امیرارجمند گزینه‌ای مناسب برای تاسیس این نهاد بود، هم تحصیلات دانشگاهی‌ مرتبط داشت، هم سه سال ریاست کتابخانه دانشگاه ملی را در کارنامه‌اش داشت، و هم استادیار رشته کتا‌بداری در دانشگاه تهران بود. بدین‌ گونه، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۴۴، به ریاست شهبانو فرح پهلوی و مدیریت لیلی امیرارجمند، آغاز به کار کرد.
طولی نکشید که کانون در سراسر ایران شناخته شد، کتا‌بخانه‌های سیار کانون به دورافتاده‌ترین نقاط کشور می‌رفتند و سعی می‌کردند آموزش و سوادآموزی را گسترش دهند. در مدتی کوتاه، کانون وارد سایر حوزه‌های فرهنگی شد و موسیقی، نقاشی و سینما و نقاشی به فعالیت‌هایش افزوده شد.