Podczas odsłonięcia Piety dłuta Michała Anioła papież Aleksander VI przyglądał się z bliska twarzy Madonny, dotykał opuszkami palców wyrzeźbionych zwłok Chrystusa. Kręcił głową z niedowierzaniem dotykając skrytych pod skórą i doskonale wymodelowanych ścięgien i żył, które sprawiały wrażenie, jakby przed chwilą przestały pulsować krwią, nie wierzył, że pod dłonią dotykającą zwiewnej szaty Madonny czuje zimno marmuru, a nie miękkość tkaniny. Patrzył na ślady po gwoździach w stopach. Rzeźba była starannie wykończona i wypolerowana pumeksem i lśniła bielą. Od postumentu aż bił żal i smutek matki, która utraciła syna, pomimo tego, że jej twarz była nieruchoma, jakby wyprana z emocji.