Pracoholizm to najbardziej społecznie usankcjonowane uzależnienie.
Bardzo łatwo, wbrew pozorom, można stracić czujność i przejść granicę, za którą zaczyna się równia pochyła.
Ja złapałam się w tą pułapkę i z perspektywy czasu widzę, jak silnie zakorzenione miałam w głowie, to co słyszałam od dziecka - zdolna, ale leniwa.
Z takiej perspektywy, obojętnie ile bym nie pracowała, zawsze było za mało.
Dlatego tak zorganizowałam sobie kiedyś życie zawodowe, żeby z tej pracy praktycznie nie wychodzić.
Czułam się niezastąpiona, wyjątkowa i...nie musiałam myśleć o niczym innym, tylko o pracy.
Rozpoczęłam w ten sposób bardzo destrukcyjny dla mnie proces, po którym rekonwalescencja trwała kilka lat.
Nie byłam w tym sama, wokół mnie było wiele osób, które pracowały tak jak ja.
Widziałam jakim kosztem się to odbywa i mimo o nie potrafiłam wyciągnąć z tego wniosków.

Dzisiaj praca jest dla mnie wielką frajdą. Najtrudniejsze nie było to, żeby pracować mniej,
tylko żeby pracować inaczej. Natomiast największym wyzwaniem była nauka sztuki wypoczynku, która trwa do dziś.
Dzięki zaproszeniu do podcastu Tuż przy uchu przez Kasię Bieleniewicz mogłam o tym opowiedzieć i podsumować
ten etap w moim życiu, który okazał się być wielką lekcją.