Malarstwo Kima Yongjae jest przepełnione gorzką przyprawą samotności, z drugiej zaś, jest przejmująco szczere, niepowtarzalne i przez to niezwykle piękne. Na dodatek potrafi zachwycać a i nawet uciszyć wrzaskliwych i pełnych zgiełku Amerykanów. Kiedy pierwszy raz widziałem w nowojorskiej galerii obrazy koreańskiego malarza zauważyłem, że głośni odbiorcy wchodząc do galerii z każdym kolejno oglądanym obrazem wyciszają się, by potem w milczeniu patrzeć już na kolejne płótna. Co więcej, milczeli nawet po wyjściu z galerii, tak jakby pod powiekami utrzymywali jeszcze powidoki oglądanych obrazów przedstawiających pustynię miasta, jej samotnych mieszkańców, którzy jak nomadzi wędrują po dzielnicach wielkiej metropolii jak po tajemniczym labiryncie. Tym samym, koreańskiemu malarzowi udała się nie lada sztuka, potrafił swymi obrazami stworzyć tego rodzaju aurę, która kładzie na ustach palec w geście wyciszenia.