Stefan Żechowski wydobywa światło z czystego, niezarysowanego papieru doprowadzając świetlistość rysunku do niespotykanej perfekcji. Każdy rysunek zdaje się być oświetlony jakimś wewnętrznym światłem. Żechowski jednocześnie rezygnuje z rysunku linearnego, stosując rysunek malarski pełen miękkich przejść tonalnych i rozmyć. W zasadzie każdy jego rysunek powstaje z pomysłu, z wyobraźni, artysta świadomie rezygnuje z modela, w pewnym sensie rezygnuje też z realizmu, bo wprowadza w kompozycję deformacje i przerysowania, osiągając tym samym ogromną siłę wyrazu. Siłą rysunków Żechowskiego jest to, że przedstawione przez niego kobiety, są jak senny miraż, są przecudnej, baśniowej urody, są jakby wydobyte z najgłębszych pragnień, zaś narysowane demoniczne stwory są skrajnie odrażające, są kwintesencją brzydoty.