Największą siłą prac Marcina Sachy jest to, że nie koncentruje się on na wybranym detalu, nie wskazuje obiektywem miejsc, gdzie zostały wykonane fotografie, ukazuje raczej jakąś opowieść, wizję, stan emocjonalny, jego pracę są więc formą jakiejś syntezy wizualnej. Innymi słowy, te obrazy są jak kadry wyjęte z snów. Pomimo tego, że świat wyczarowany przez Marcina Sachę rozciąga się między tajemniczymi labiryntami, zagadkowymi budynkami, przygnębiającą i mroczą architekturą, to zawsze głównym bohaterem jest w nich człowiek, konfrontowany z otaczającą go mroczną przestrzenią, gdzie towarzyszy mu poczucie zagubienia i leku, jest głęboko zanurzony w klimacie mentalnej klaustrofobii.