پس از مشخص شدن نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، به‌ویژه پس از استقرار دولت جدید، ولوله‌ای در نظام آخوندی به‌راه افتاد و کارگزاران و مقامات نظام از «فرصت» ها سخن گفتند و حتی هشدار دادند «هیچ کس حق فرصت‌سوزی ندارد» (روحانی ۲۱ آبان).

استدلال این بود که با آمدن دموکراتها «حس می‌کنیم که فضا برای روابط نزدیک‌تر و تعامل بهتر» آماده شده و «آقایی که جدید آمده گفته می‌خواهد به برجام برگردد» (روحانی-همان جلسه).



اما در حالی که تنها ۱۲روز از شروع کار دولت بایدن می‌گذرد «داستان برجام دارد به جاهای پیچیده و صعب‌العبور می‌رسد. بایدن با همه قول و قرارها مبنی بر بازگشت سریع به برجام، (اکنون) دچار تعلل شده است» (خرم-نماینده پیشین رژیم در دفتر اروپایی ملل متحد-۱۲بهمن)؛ و امیدها به یأس مبدل شد چرا که «مواضع تیم بایدن در برابر نظام گام‌به‌گام سخت‌تر شد. اکنون که در مسند قدرت هستند، دیگر خبری از آن نرمش‌های اولیه (زمان تبلیغات انتخابات) در قبال ایران، وجود ندارد!» (ایران-ارگان دولت روحانی-۱۲بهمن)؛ و «موضع دولت بایدن در قبال نظام ناامید کننده بود» (قالیباف-۱۲بهمن)؛ و «دولت بایدن هنوز در حال و هوای دولت ترامپ قرار دارد که ناامید کننده است» (عمویی-عضو مجلس ارتجاع-۱۲بهمن)؛ و این‌که «شواهد و قرائن نشان می‌دهد که آمریکا هنوز استراتژی روشنی برای بازگشت یا عدم بازگشت به برجام ندارد و دولت بایدن هم» برای عدم ورود به برجام «تحت‌فشار سنگینی از سوی اسرائیلی‌ها، عربستانی‌ها، بخش بزرگ جمهوری‌خواهان و متحدانش است» (دیاکو حسینی-از دفتر روحانی-۱۲بهمن).



از سویی در حالی که روحانی با خوش‌خیالی گفته بود «حالا (ترامپ) آمد این کار (خروج از برجام) را کرد، خب نفر بعد بیاید دومرتبه یک کاغذ خوب بگذارد، قشنگ امضا بکند، دومرتبه برمی‌گردیم سر جای اول!» و بعد هم با خفت به درگاه شیطان بزرگ التماس و دریوزگی می‌کرد: «این کار چیزی نیست! اصلاً زمان نمی‌برد! اصلاً وقت نمی‌خواهد! اصلاً مذاکره نمی‌خواهد! چیزی نمی‌خواهد! هر دو برگردیم «به برجام (۱۹ آذر)؛ اکنون «تیم سیاست خارجی و امنیت ملی بایدن بخشی از کاغذ خوب مورد انتظار روحانی را رونمایی کرده‌اند و خواستار همان چیزی هستند که ترامپ و پمپئو در پی آن بودند» (روزنامهٔ حکومتی وطن امروز-۱۲بهمن)؛ و این خواسته هم یعنی «یک توافق گسترده‌تر که علاوه بر ضمیمه کردن مسائل موشکی و منطقه‌یی نظام، بند غروب برجام را هم بردارد» و این‌گونه محدودیت‌های هسته‌یی را همیشگی کند (همان منبع). تازه این همهٔ مشکل نیست چرا که دولت جدید آمریکا «می‌گوید می‌خواهیم فشارهای حداکثری یکجانبه را چند جانبه کنیم تا مؤثر باشد» (کیهان-۱۲بهمن) و سیاست دولت جدید آمریکا این است که «ترامپ می‌خواست کیک فشار حداکثری برجامی را خودش بخورد و هیچی هم به اروپایی‌ها ندهد، اما بایدن می‌گوید سهم اروپایی‌ها محفوظ!، حالا باهم فشار حداکثری بر ایران را با فشار سیاسی و دیپلماتیک همراه می‌کنیم، این یعنی فشار هوشمند!» (همان منبع) و البته «اروپایی‌ها هم از خجالت برجامی‌های داخلی بیرون آمدند» و ضمن ریختن کاسه‌ای آب سرد بر سر نظام «صریح گفتند تحریم‌های حقوق‌بشری و تروریسمی اروپا پابرجا خواهد ماند!» (همان منبع). از این رو «سخنان ماکرون را باید در این راستا ارزیابی کرد» چرا که «پیام خطرناکی به دولت بایدن می‌دهد که می‌تواند با عبور از برجام برای تحمیل شرایط «سخت‌تر» به نظام و وارد کردن کشور‌های بی‌ارتباط به برجام در گفت و گوها، ایران را در موضع ضعف قرار دهد» (جوان-ارگان سپاه پاسداران-۱۲بهمن).



اینجاست که امیدها به «فرصت» جای خود را به یاس و سرخوردگی داده و در نتیجه، بحران و دعوا بر سر مذاکره یا عدم مذاکره در نظام باز هم بالاتر گرفته است. یکی می‌گوید: «باید به‌راحتی پرونده مذاکره با آمریکا را بست و از تعلل و وادادگی در سال‌های اخیر درس گرفت» (رسالت-۱۲بهمن) و دیگری با تأکید بر زهرخوری می‌نالد: «نیازمند اصلاح سیاست‌های خارجی (نظام) هستیم» (جهانگیری-۱۲بهمن)؛ یکی قمپز در می‌کند «از برجام بی‌نیاز شده‌ایم» (سلامی-سرکردهٔ سپاه-۱۲بهمن) و دیگری می‌گوید «مذاکره برای رفع تحریم‌ها نیاز اضطراری نظام است» و «باید مذاکره بی‌درنگ برای رفع تحریم‌ها، مورد حمایت تمام جناح‌ها و ارکان نظام باشد و هر گونه اخلال در روند مذاکره گناهی بزرگ به حساب آید» (روزنامهٔ حکومتی شرق-۱۲بهمن)؛ برای اثبات اضطراری بودن مذاکره هم استدلال می‌کنند که خفگی نظام جدیست، کارد به استخوان رسیده و «تک تک بنادر و کشتی‌های ما با نام و شماره سریال تحریم هستند» و نمی‌دانید «با نفت، اقتصاد و نیازهای اصلی نظام چه کرده‌اند و با مسدود کردن دارایی‌ها و منابع مالی نظام، حتی در مسیر تهاتر کالا با نفت نیز اخلال کردند» (جهانگیری-۱۲بهمن). یکی با تاکتیک پارس خوابیده می‌گوید «دولت بایدن به جای این‌که پیش‌شرط بگذارد، معلوم کند چگونه می‌خواهد تعهد رفع تحریم‌ها را به شکلی عملی لغو کند!» (قالیباف-۱۲بهمن) و خودش با سرخوردگی و با اشاره به سراب رفع تحریم‌ها پاسخ خودش را می‌دهد که «ما ساده نیستیم که دوباره وارد بازی اقدامات نقد در برابر وعده‌های نسیهٔ (آمریکا) بشویم» (قالیباف-۱۲بهمن). یکی هم می‌گوید حتی وعدهٔ نسیه هم خوش خیالیست و «آنچه که از سخنان صریح بایدن و اعضای تیم او آشکار است، این است که همگی بر القای نظام به‌عنوان حامی تروریست، محدود کردن برنامه موشکی و منطقه‌یی و حفظ تحریم‌ها اتفاق‌نظر دارند» (کیهان-۱۲بهمن).



از این اظهارات که بیانگر ناامیدی و سرخوردگی هر دو باند رژیم است، به‌نظر می‌رسد خواب از چشمان آخوندهایی که دل در گرو بازگشت عصر مماشات بسته بودند پریده و آنها دریافته‌اند که در پی سراب می‌دویدند چرا که «نه‌تنها برجام احیا نخواهد شد بلکه همان سیاست فشار حداکثری زمان ترامپ با نامی و چهره‌ای جدید ادامه خواهد یافت» (جوان-۱۲بهمن).