چهارشنبه سوری «زردی من از تو، سرخی تو از من»
کوچه محله‌های قدیم و کپه‌های آتش و شادی و خنده‌های از ته دل!
همه جا صدای نغمه‌های نوروزی، کوچک و بزرگ دور آتش به بهار خوشامد می‌گویند.
این حال‌و‌هوای روزهای دور است!
البته امروز هم ایرانیان در سراسر جهان به همان سبک و سیاق، آیین چهارشنبه سوری را برپا می‌کنند اما روی دیگر این سکه در ایران، میدان جنگ ترقه‌ها و بمب‌های دستی است که آدم را زهره‌ترک می‌کند.
تاریخچه‌ چهارشنبه ‌سوری به سال‌های بسیار دور برمی‌گردد. این جشن آمیزه‌ای از چند رسم کوچک و بزرگ است. سنت اصلی در آداب و رسوم چهارشنبه ‌سوری برپایی آتش و خواندن شعر «زردی من از تو، سرخی تو از من» هنگام پریدن از روی آتش است.
این شعر در اصل دعایی است که ایرانیان از قدیم برای آتش می‌خواندند و از آن می‌خواستند تا بیماری‌ها و کسالت‌ها و نگرانی‌های سالی که گذشته را از آن‌ها بگیرد تا سال جدید را با شادکامی و سرزندگی شروع کنند. چهارشنبه ‌سوری همچنین اولین جشن پیشواز بهار است.
در قدیم، چند روز قبل از چهارشنبه آخر سال، مردم به کوه و بیابان می‌رفتند و هیزم جمع می‌کردند. قبل از غروب، این هیزم‌ها را در حیاط خانه، میدان، شهر یا کوی‌و‌برزن‌ها، دسته‌دسته با فاصله از هم می‌چیدند. اندکی پس از غروب، آتش بر پا می‌کردند و از روی آن می‌پریدند. کسی نمی‌بایست به آتش فوت می‌کرد. اهل خانه همگی از روی آتش می‌پریدند.