Ailemiz, partnerimiz, bedenimiz ve iç dünyamız da eğer şanslıysak, güvenli bir sığınak, bir anayurt olabilir. Büyürken, etraftakileri memnun etmeye, sorun çıkarmamaya programlanmış olarak büyüyen bir çocuk, zamanla gerçek kimliğinden uzaklaşır. Doğallıkla, içtenlikle, içinden geldiği gibi hareket edemez. Kimlik veya benlik de birçok kavram gibi zamana, mekana, diğer zihinlerle etkileşimlerimize göre farklılık gösterebiliyor ve hepimiz zaman zaman gerçek ve sahte benliklerimiz arasında gidip geliriz. Bu açıdan bir bireyin büyürken gerçek benliğinden uzaklaşmasının yarattığı kayıp ve psikolojik acı, göçün veya toplumsal olarak özne olamamanın yarattığı kimliksizlik ve aidiyetsizlik acılarına benziyor.
Diva Uluçay, içimizdeki sürgün hissini anlatıyor.