هوشنگ ابتهاج شاعری که نامش هفت دهه در فهرست سرآمدان شعر فارسی بود در ۹۵ سالگی در کلن آلمان درگذشت. ابتهاج به عبارتی شاعری بود با زیست سیاسی و اجتماعی اما سیاست و اجتماع در شکل عریان و ارزان و شعاری‌اش به شعر او رخنه نکرده بود. شعر ابتهاج حامل روح زمانه‌اش بود و در فن شاعری به انتقال بار عاطفی کلام به مخاطب باور داشت و شاید همین شگرد بود که غزل‌ها و تصانیفش را در دل و زبان نسل‌ها ثبت کرد.
میهمان ما در «دیدگاه» می‌گوید: ابتهاج می‌توانست و توانایی‌اش را خیلی بیشتر از بقیه داشت که سرود ملی بگوید، سرودی که روی تشک کشتی و استادیوم آزادی و استادیوم اسیری و همه‌جا بخوانند. اما سوی حکومت‌ نرفت و سرود ملی حکومتی نگفت. ایران ای سرای امید» او سرود ملی شهروندان ایران است، نه سرودی که محتوای آن از حکومت بالادست به جامعه زیردست تلقین شده باشد.