toelichting: https://www.youtube.com/watch?v=BZjlrssdxWw

VI. De illusie van behoeften

1. Jij die vrede wilt, kunt die alleen vinden door totale vergeving. Niemand kan iets leren tenzij hij het leren wil en ergens gelooft dat hij het nodig heeft. Terwijl in Gods schepping gebrek niet bestaat, is het overduidelijk aanwezig in wat jij hebt gemaakt. Dit is in feite het wezenlijke verschil tussen de twee. Gebrek duidt erop dat jij beter af zou zijn in een toestand die op een of andere wijze afwijkt van die waarin jij je nu bevindt. Tot aan de ‘afscheiding’ – wat de betekenis is van de ‘zondeval’ – ontbrak het aan niets. Er waren helemaal geen behoeften. Behoeften ontstaan alleen wanneer jij jezelf iets ontzegt. Je stemt je handelingen af op de specifieke rangorde van behoeften zoals jij die opstelt. En die hangt op zijn beurt af van jouw beeld van wat jij bent.
2. Het gevoel van God afgescheiden te zijn is het enige gebrek dat je echt dient te corrigeren. Dit gevoel van afscheiding zou nooit zijn ontstaan als jij je waarneming van de waarheid niet had vervormd en jezelf daardoor als behoeftig was gaan zien. Het idee van een rangorde van behoeften is ontstaan doordat jij, toen je eenmaal die fundamentele dwaling had begaan, jezelf al had opgedeeld in niveaus met verschillende behoeften. Wanneer je integreert, word je één, en worden bijgevolg jouw behoeften één. Eenduidige behoeften leiden tot eenduidige handeling, omdat dit een afwezigheid van conflict bewerkstelligt.
3. Het idee van rangorden van behoeften, dat voortvloeit uit de oerdwaling dat iemand van God gescheiden kan zijn, vraagt correctie op zijn eigen niveau voordat überhaupt de vergissing van het waarnemen van niveaus kan worden gecorrigeerd. Je kunt je niet doeltreffend gedragen zolang je op verschillende niveaus functioneert. Maar zolang je dat nog doet, moet de correctie verticaal, van beneden af, worden ingevoerd. Dit komt doordat jij denkt dat je in zoiets als ruimte leeft, waar begrippen als ‘boven’ en ‘beneden’ betekenis hebben. Uiteindelijk is ruimte even betekenisloos als tijd. Beide zijn slechts overtuigingen.
4. De werkelijke bedoeling van deze wereld is dat ze benut wordt om je ongeloof te corrigeren. Zelf kun je de gevolgen van angst nooit onder controle houden, omdat jij angst gemaakt hebt, en jij gelooft in wat je hebt gemaakt. Dus qua houding, maar niet qua inhoud, lijk jij op jouw Schepper, die een volmaakt vertrouwen in Zijn scheppingen heeft omdat Hij ze heeft geschapen. Geloof in iets leidt tot de aanvaarding van het bestaan ervan. Daarom kun jij geloven wat niemand anders voor waar houdt. Het is waar voor jou omdat jij het hebt gemaakt.
5. Alle aspecten van angst zijn onwaar omdat ze op het scheppende niveau niet bestaan, en dus helemaal niet bestaan. In de mate waarin jij bereid bent je overtuigingen aan deze proef te onderwerpen, in die mate worden jouw waarnemingen gecorrigeerd. Bij het schiften van het ware en het onware gaat het wonder als volgt te werk:
Volmaakte liefde verdrijft angst.
Als er angst bestaat,
dan is er geen volmaakte liefde.

Maar:
Alleen volmaakte liefde bestaat. Als er angst is,
brengt die een toestand teweeg die niet bestaat.
Geloof dit en je bent vrij. Alleen God kan deze oplossing tot stand brengen, en dat geloof is Zijn geschenk.