Obrazy Daniela Bilmesa wyglądają jak drobiazgowy rysunek wykonany ostro zatemperowanymi kolorowymi pastelami, a nie farbą olejną. Technika ta podkreśla doskonale fakturę skóry, ubrań i włosów, nie gubi detalu. Dzięki niej większość portretowanych kobiet wyłania się z tła, jakby była jego integralną częścią. Niektóre z jego obrazów wyglądają przez to jak niedokończone, a to z kolei wzmacnia ich charakter narracyjny, bo portrety kobiet domagają się od widza dokończenia, dopowiedzenia dalszej historii, uzupełnienia tego, czego im brakuje. Przez to obrazy Daniela Bilmesa aż tętnią skrytą energią, mimo tego, że są eteryczne i zwiewne, to aż wibrują zmysłowością. Każdy portret, czy grupa portretów stwarzają osobliwy mikroświat.